Perspectief
De ik-verteller van de roman is de 14-jarige Fransje Hermans, inwoner van een saai fictief dorp (Lomark) en zoon van de plaatselijke sloper. Aan het begin is hij net uit een coma ontwaakt na een ernstig ongeval. Hij kan niet praten als gevolg van zijn ongeluk en hij beweegt zich voort in zijn rolstoel. Alleen zijn rechterarm is een machtig wapen. Hij bekijkt en beschrijft de gebeurtenissen van zijn vrienden Joe Speedboot en Christof. Het perspectief waarin Fransje vertelt is dat van de achterafverteller. Zo kan hij ook in zijn laatste deel een terugblik geven in de vorm van een nawoord.

 

Fransje Hermans: Dit is een jongen die op vrij vroege leeftijd in coma is geraakt en in een rolstoel komt, hij kan alleen zijn rechter arm gebruiken en nauwelijks praten. Hij kijkt erg op tegen Joe Speedboot. Hij kan niet goed tegen het leven in Lomark omdat het zo uitzichtloos is. Hij vraagt zich om meerdere redenen de hele tijd af: Waarom? Hij is zijn hele leven smoorverliefd op PJ en word op een gegeven moment erg goed in armpje drukken.

 

Joe speedboot omdat het boek naar hem vernoemd is.